خورشید
کامران میرمحمدی | يكشنبه, ۱۷ آذر ۱۳۹۲، ۰۱:۳۹ ب.ظ
در شهــــری که خورشیــــد را به قیمت شــــــمعی
نمیخـــرند
پـــــــروانه شــدن یعــــنی تبـــــاهی!!!
در شهــــری که خورشیــــد را به قیمت شــــــمعی
نمیخـــرند
پـــــــروانه شــدن یعــــنی تبـــــاهی!!!
اون پروانه هیچ وقت تباه نمیشه. چون خودش میدونه که به پای عشق نشسته و سوخته. عشق هم که هم قشنگه و هم لذتبخشه.
تباه شدن وقتیه که هدف نداری، ماموریت نداری، اما تو یه شهری که میدونی پروانه بشی میسوزی، عذاب میکشی ،پریشون میشی،اگه پروانه بمونی، مهر بورزی، گرمی بدی، بال بال بزنی،اونوقته که خودت لذت میبری.اون چرخشه میشه متعالی. میشه زیبا. برای زیبا شدن شمع پروانه میخواد.
با این تفکراته که توی خونسار هر روز قوی می ایستم و خودم رو با کوهسیل مقایسه میکنم.
مهندس جون شمع که سهله گاهی وقتا ارزش چوب کبریتم نداری. آخ که چقد میسوزی.شایدم بیخودی ربط میدما.اما خب برداشتم ایزنی بود. تلاش میکنیم شما هم خوساری بتنگارید.