بخشی از کتاب بابا لنگ دراز اثر جین وبستر

کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگززندگی
نمی کنند وزندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند
هرچه زودتر به هدفی که درافق دوردست است دست یابند
 و 

متوجه نمی شوند که آن قدر خسته شده اند که شاید نتوانند
به مقصد برسند و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان
خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه
 لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدم پیرو خسته می شود
درحالی که از اطراف خودغافل بوده است. آن وقت دیگر
 رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود
 و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت وزمانی
 که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. ..

عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی
 که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته
 می شویم. هرچه خاطرات خوشمان ازشخصی بیشتر باشد
 علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود. پس هرکسی را بیشتر
دوست داریم ومی خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید
برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم دردلش
ثبت شویم.

 

دوستدار تو: بابا لنگ دراز